مدلهای اولیهء سوخوی24 یعنی هواپیماهای Fencer-A/B از نظر تجهیزات ضدالکترونیک، کمبود و ضعفهای شدید داشتند و تنها دارای گیرندهء اخطار راداری به نام Sirena بودند و از سیستمهای اخلالگر رادار بهرهای نداشتند. بر خلاف تصوری که از روسها در زمینهء ضعف شدید دانش الکترونیک مورد انتظار است، آخرین سری تولیدی سوخوهای24، به گیرندهء اخطار راداری بسیار گسترده و کامل، اخطارگر پیشرفتهء پرتاب موشکهای سام، مجموعهء فعال ضدالکترونیک (ECM) با آنتنهایی سه ضلعی در طرفین ورودیهای هوا و نوک سکان عمودی، مجهز شده بودند. هواپیمای جدید در ناتو، Fencer-C نامیده میشد، اگرچه بازهم یک طراحی جدید و مستقل به شمار نمیرفت.
مدلC شبیه مدل B بود و فقط به کمک محفظههای مثلثیشکل گیرندهء هشدار راداری (RWR) آن در پهلوهای نوک سکان عمودی و روی دیوارهء خارجی ورودی هوا در جلوی محل اتصال ریشهء لبه حملهء بار به آن (همچون مدل D) قابل تشخیص است.
Fencer-C نخستین بار در سال 1981 دیده شده و نسبت به مدل B تغییرات عمدهای در سیستمهای الکترونیک پروازی آن داده شده بود. تمامی انواع سوخوی24 به جز تعداد انگشتشماری از نوع A به یک ورودی کوچک هوا در جلوی ریشهء سکان عمودی خود مجهز میباشند. از آنجایی که به راحتی میتوان یک دستهء هدایت در جلوی صندلی افسر سیستمهای جنگافزار نصب نمود، هیچ نوع ویژهء آموزشی سوخوی24 با کنترلهای دوگانه توسعه نیافته است. اعتقاد بر این است که نیروی هوایی روسیه به منظور انهدام سیستمهای دفاع هوایی و راداری دشمن، از تیمهای یابنده / کشنده (hunter-killer) متشکل از هواپیماهای Fencer-C و MiG-25BM Foxbat-F بهرهبرداری میکند.
در برخی از مدلهای Fencer-C و تمامی هواپیماهای مدل بعدی سوخوی24 یعنی Fencer-D، قسمت جایگاه نصب مهمات در زیر محل ثابت بال بزرگتر شده و در آنجا به صورت ثابت، پخش کنندهء Chaff/Flare تعبیه گشته بود. در مدلهای پیشین سوخوی24، این پخش کنندهها در دو سمت کناری سکان افقی قرار داشتند.
